Pobłogosławienie plonów - Święto wsi Tłuściec

 Poświęcenie (błogosławieństwo) pól   – krótka historia 

Tradycja święcenia pól pochodzi z pierwszych wieków chrześcijaństwa. W tych czasach obrzędy te nazywano dniami błagalnymi i dniami kwartalnymi 

Dni błagalne polegały na tym, żeby ze śpiewem Litanii do Wszystkich Świętych dziękować Bogu za dary, którymi ich obdarza a także prosić o błogosławieństwo w przyszłych zbiorach. Dni błagalne były obchodzone 25 kwietnia w święto Świętego Marka albo trzy dni przed Wniebowstąpieniem Pańskim.

Dni kwartalne, obchodzone przez trzy dni od VI Niedzieli Wielkanocnej do środy przed uroczystością Wniebowstąpienia Pańskiego. Były to środy, piątki i soboty, zwano je również dniami krzyżowymi. Modlitwy i całe nabożeństwo, polegało na tym, że procesja pod przewodnictwem kapłana bądź diakona, wychodziła na pola, gdzie ustawione były krzyże, stąd wzięła się nazwa. Z czasem dni błagalne, kwartalne i krzyżowe, chociaż pozostały w posoborowym kalendarzu liturgicznym, zamieniły się w poświęcenie pól.

Nabożeństwo świecenia…

Święcenie pól polega zwykle na tym, że ksiądz jedzie wioski i tam przy czterech krzyżach lub figurach, albo kapliczkach, zatrzymuje się i wraz z wiernymi odśpiewuje zazwyczaj pieśń maryjną a następnie czytany jest fragment pisma świętego. Przy każdej z czterech stacji odczytywane są fragmenty Pisma Świętego kolejnych ewangelistów. W stacji pierwszej modlimy się o błogosławieństwo Boże dla każdej pracy, a szczególnie dla pracy rolnika. Po Ewangelii następuje śpiew po jednym wersecie suplikacji tak, jak w procesji Bożego Ciała. Od stacji do stacji śpiewamy Litanię do Wszystkich Świętych. W stacji drugiej prosimy o pomyślne urodzaje i zbiory. Stacja trzecia dotyczy próśb o odwrócenie nieszczęść. W końcu przy stacji czwartej wierni modlą się w intencji zgody, miłości i błogosławieństwa Bożego dla wszystkich mieszkańców wioski. Po zakończeniu Ewangelii i modlitw następuje Msza święta.

Kontynuując tę piękną tradycję, w ostatnią niedzielę maja zostaną pobłogosławione nasze pola i zasiewy. Będzie to również czas wspólnej integracji naszego wioskowego środowiska jak również dyskusji. Jak większość mieszkańców wie, zbieramy dobrowolne składki na nową chorągiew kościelną. Obecnie mamy już połowę wymaganej kwoty, więc możemy zastanawiać się nad złożeniem zamówienia. Wstępnie planowaliśmy, aby na chorągwi pozostał wizerunek św. Stanisława Kostki – patrona młodzieży. Jednak w rozmowach z mieszkańcami pojawiła się propozycja umieszczenia innego, bardziej uniwersalnego patrona. Ponieważ nasza miejscowość posiada typowo rolniczy charakter, chciałbym zaproponować jednego z dwóch patronów związanych z rolnictwem i wsią.
Pierwszy to 

Święty Urban – patron rolników

Wspomnienie tego świętego wypada  25 maja. Święty  Urban – papież  w latach 222 do 230 jest patronem rolników oraz według zwyczajów ludowych „patronem od gradobicia i ognia". 

Urban I rządził Kościołem w czasie, gdy część gminy rzymskiej opowiedziała się za antypapieżem Hipolitem. Jego ojciec miał na imię Poncjan i był Rzymianinem. Według podania, św. Urban wydał instrukcję, aby kler do Mszy św. używał kielicha i pateny ze złota lub srebra. Uważany jest za męczennika, zginął 23 maja przez ścięcie głowy. W średniowieczu w związku z rozwojem kultury agrarnej, był jednym z najbardziej popularnych świętych. W jego dzień błogosławiono pola. Jest patronem winiarzy, winnej latorośli, ogrodników, dobrych urodzajów. Przedstawiany jest z w szatach pontyfikalnych i tiarze, a jego atrybutami są: kielich, krucyfiks, księga, miecz, winne grono, winne grono na księdze. W Kościele w Polsce jego wspomnienie liturgiczne przypada 19 maja,

Druga propozycja

Święty Izydor

Izydor urodził się w Madrycie ok. 1080 r. Pochodził z ubogiej, ale szczerze religijnej rodziny, która z niewiadomych przyczyn przeniosła się na wieś. Bieda w domu zmusiła św. Izydora, już jako młodzieńca, do pracy w charakterze parobka u zamożnych sąsiadów. Z tego czasu pochodzi piękna legenda wg której oskarżono Izydora, że za mało pracuje, a za wiele się modli. Zdziwiło to gospodarza, u którego pracował, gdyż zawsze powierzone mu prace były na czas dobrze wykonane. Postanowił jednak podpatrzeć. Ujrzał Izydora zatopionego w modlitwie, a za niego wykonującego orkę anioła.

Po pewnym czasie Izydor ożenił się i wraz ze swoją małżonką, bł. Marią Toribia przeniósł się do Madrytu. Tu żona porodziła mu syna. Kiedy Arabowie zajęli Madryt, Święty był zmuszony go opuścić. Rychło wszakże do niego powrócił, kiedy miasto zostało odbite z rąk Arabów. Św. Izydor zasłynął z pobożności, z ducha pokuty i z uczynków miłosierdzia. Ze wszystkim, co w jego mniemaniu mu zbywało, sam ubogi chętnie dzielił się z uboższymi od siebie. Zmarł około roku 1130. Pochowany został na cmentarzu św. Andrzeja. W roku 1170 przeniesiono jego śmiertelne szczątki do kościoła, w którym jako dziecko, otrzymał Chrzest święty. Cuda, jakie działy się na jego grobie, ściągały mnóstwo pielgrzymów. Papież Grzegorz XV, w roku 1622 wyniósł go do chwały świętych.
Św. Izydor Oracz doznaje szczególnej czci w Madrycie, gdzie w jego uroczystości urządza się wspaniale celebry po kościołach oraz festyny ludowe. Także w Polsce jako patron rolników doznawał kiedyś wielkiej czci.

Musimy bardzo szybko podjąć decyzję kogo obierzemy sobie za patrona Tłuśćca.