Błogosławione

Błogosławione niewiasty, które siedzą cicho w domach, posługując chłopu albo klepiąc pacierze - jak chłopa nie ma. 

Takie wnioski można wyciągnąć słuchając niektórych, podobno postępowych, mieszkańców mojej wsi. Na przestrzeni lat wiele się u nas zmieniło, niestety mentalność niektórych osób pozostaje nienaruszalna.

Mam tu na myśli grupę panów, którzy wbili sobie do głowy, że wszystko co dobrego zostało we wsi zrobione jest tylko i wyłącznie ich dziełem. Każda inna organizacja: Koło Gospodyń Wiejskich, stowarzyszenie czy zespół śpiewaczy, to jedynie próżniacze towarzystwa wzajemnej adoracji. Szczególnie obrywa się babom z KGW, które w ocenie chłopów, przez lata działalności nic dobrego dla wsi nie uczyniły.  Wymowne pytanie o dokonania kobiet pojawia się przy byle okazji - od wiejskiego zebrania - po zwykłą pogaduchę przy piwie.

Oczywiście te, które od dziesięcioleci nie wychylają z domu nosa są cacy, nie drażnią swoją swawolą opinii publicznej, nie grzeszą rozpustnie przy zabawie, są skromne, ciche i pokorne. Ale jak można tolerować w domu taką, która raz lub dwa razy w tygodniu lata do biblioteki pośpiewać albo robić jakieś zabawki?  Jak niektórym trudno przełknąć to, że ktoś inny może się zorganizować, spotykać, pobawić, pogadać albo pochodzić z kijkami.

Szanowne Panie, Kobiety i Dziewczyny! To wspaniały widok spotkać was na kijkach lub biegające. Super, że zjawiacie się na warsztatach rękodzielniczych i innych imprezach. Fajnie, że istnieje zespół i pielęgnuje nasze tradycje. Dobrze, że pokazujecie młodym, iż istnieje inny niż elektroniczny świat.

Z okazji zbliżającego się Święta Pań, życzę Wam, abyście miały wystarczająco dużo sił i czasu, by się organizować, spotykać, bawić, ćwiczyć i śpiewać.

A zawistni? Niech wam dalej zazdroszczą.

PS.

Bronnie Ware, pielęgniarka pracująca w australijskim hospicjum w książce „The Top Five Regrets of the Dying – A Life Transformed by the Dearly Departing” spisała sprawy, których najbardziej żałowały umierające tam osoby. Oto najczęściej pojawiające się refleksje:

F  Żałuję, że nie miałem odwagi żyć własnym życiem, a nie życiem, którego oczekiwali ode mnie inni

F  Żałuję, że pracowałem tak ciężko

F  Żałuję, że nie miałem odwagi wyrażać swoich uczuć.

F  Żałuję, że nie pozostawałem w kontakcie z moimi przyjaciółmi.

F  Żałuję, że nie pozwoliłem sobie być szczęśliwy