Niekulturalnie o kulturze c.d.

Obszerne fragmenty ukazały się w numerach 13 i 14 Wspólnoty Międzyrzeckiej

Zdaniem mówiącym o tym, że kasa z budżetu GOK wydawana jest na kiełbasę i biesiady wzajemnie adorujących się zespołów śpiewaczych zamieszczonym w numerze 12. Wspólnoty, nieźle nagrabiłem sobie u pań z zespołów śpiewaczych.

Oczywiście, może być to przykre stwierdzenie dla osób, które w dobrej wierze, oprócz intensywnych treningów nad emisją swojego głosu, przez kilka dni z rzędu zasuwają społecznie przygotowując imprezę. Zespoły naharują się po łokcie, znajdą sponsorów, zrobią świetną zabawę i jeszcze ktoś się tego czepia? Faktem jest, że z reguły GOK dokładał do interesu finansując jakiś tam element imprezy i niekoniecznie jest to kiełbasa.

Przyjrzyjmy się więc uczestnikom takiego wydarzenia kulturalnego, zakładając, że nie są to dożynki, które rządzą się troszeczkę innymi prawami:

Przeważnie bierze w nim udział kilka w porywach do kilkunastu wieloosobowych zespołów, paru radnych i lokalnych działaczy, stary lub obecny wójt, sponsorzy i ktoś tam jeszcze. Czyli swoiste towarzystwo wzajemnej adoracji. Ja zaśpiewam tobie tu przyśpiewasz mi – będziemy szerzyć kulturę.

Przeważnie brakuje jednak tam zwykłych mieszkańców – bezpośrednich odbiorców produktu kulturalnego. Padnie zaraz głos, że zazwyczaj na prezentację zespołów zaprasza się ludzi z wioski, ale nie przychodzą. Ja osobiście, nie będąc sołtysem też bym nie poszedł chociaż uwielbiam ludowe melodie. Nie poszedłbym, bo źle bym się czuł w otoczeniu  przygotowanych stołów biesiadnych, które są nieodłącznym elementem dekoracji takiej imprezy. Jeżeli przedsięwzięcie kulturalne nie daje przestrzeni na nieskrępowany i ogólno dostępny udział w nim publiczności to oznacza, że nie spełnia misji szerzenia i upowszechniania kultury w gminie, co jest jej statutowym zadaniem.

Nie występuje wówczas nawet czynnik integracyjny społeczności lokalnej. Tym samym zasadność nawet częściowego finansowania ze środków publicznych takich przedsięwzięć budzi moje ogromne wątpliwości.

   Narzekamy na młodzież, że niechętnie przyłącza się  do zespołów, że inna, niedobra... Tylko czy my mamy dla niej tam miejsce? Gdzie przyciągający młodych repertuar? Gdzie wspólne przebywanie, działanie i zabawa? Owszem nieźle to wychodzi w Zaściankach, gdzie jest zespół dziecięcy a kobiety potrafią zorganizować otwartą imprezę plenerową. Coś dzieje się w Rogoźnicy. A gdzie indziej?  

Jak wygląda współpraca ze szkołami, które z takich czy innych okazji przygotowują wspaniałe spektakle i przedstawienia, po czym często kilkumiesięczna praca dzieci i nauczycieli prezentowana jest jednorazowo, garstce rodziców. Dlaczego nie ma szkół na naszych folklorystycznych imprezach? 

Nasuwa mi się tylko jedna odpowiedź: Ważniejsza jest nasza, opacznie rozumiana polska gościnność, niż szeroko rozumiana kultura i jej rozwój.

W tym samym artykule, stwierdziłem, że należałoby zainwestować w szkolenie ze sztuki, uważnego słuchania. Wniosek taki nasunął mi się, gdy obserwowałem posiedzenie komisji oświatowej w Maniach - dyskusji, która momentami przybierała formę kłótni. Gdyby ktoś z aktywnych uczestników tamtej debaty mógł wyjść ze swojej skóry, stanąć z boku i przyjrzeć się mówcom dostrzegłby, że większość z nich odnosiła się do innych rzeczy niż te, o których mówili ich adwersarze. Z zacietrzewieniem zbijane były argumenty, które w ogóle nie padały, nakręcając tym samym spiralę konfliktu.

Do takiego szkolenia raczej nie dojdzie. Jednak, gdyby każdy z nas bardziej dążył do zrozumienia tego, co chce powiedzieć druga osoba a nie do tego, co ja w swojej wyobraźni chciałbym od niej usłyszeć, to uniknęlibyśmy wielu przykrych nieporozumień i zaoszczędzili mnóstwo energii oraz cennego czasu. Pamiętajmy, że umiejętność uważnego słuchania jest jednocześnie wyznacznikiem poziomu naszej kultury i rozwoju społecznego.